Bizde olumsuz duygular uyandıran, bize sıkıntı veren düşüncelerimiz, korkularımız, kaygılarımızdan kaçmak ya da onlardan hemen kurtulmaya çalışmak aslında onları daha fazla düşünmemiz ya da onlardan daha fazla korkmamız dışında pek bir işe yaramaz.
Psikoloji alanında yapılan çalışmalar artık bize gösteriyor ki, bastırdığımız duygu, düşünce, kaygı ya da korkularımız sadece belli bir süre onlardan uzaklaşmamızı ama daha sonra tekrar zihnimize, duygularımıza, davranışlarımıza hakim olmalarına neden oluyor.
Peki ne yapacağız?
Önce bu düşünce ve duyguların yeterince farkına varmak ve bizde ne gibi etkiler oluşturduğunun bilincine varmak gerekir. Farkındalık iyileşme açısından ilk ve en temel adımdır. Düşüncelerden korkmadan, kaçmadan,onların yalnızca birer düşünce olduğunu ve hatalı ya da çarpık olabileceklerini kabul ederek. Olumsuz duygularımızdan kaçmadan onları yaşamaya fırsat vererek ve nedenini ve varolan duyguyu kabul ederek. Daha sonra kabullendiğimiz bu düşünce ve duygularla beraber kendimizi öz şefkatle kucaklamamız gerekir.
Başkalarının başına gelen olumsuz olaylarda onlara nasıl yardım ediyor ve şefkat duyuyorsak kendimize de bu inceliği göstermemiz gerekir. Oysa birçoğumuz daha çok olumsuz yanlarımıza, sağlıksız düşüncelerimize odaklanmaya, kendimizi eleştirmeye eğilimliyiz. Bu noktada özşefkat iyileşme süresince yanınızda sizinle beraber yürümesi gereken bir duygu olmalıdır.
Örnek vermek gerekirse, toplum içinde çekingenlik, utanma, yüz kızarması sorunu olan birini düşünelim. Kendindeki bu düşünce ve duygulardan kaçtıkça ya da toplum içindeyken ‘yine kızarmaya başladım’ ‘herkes yetersiz biri olduğumu düşünecek’ vb. düşünceleri sürekli hatırlamak yerine varolandurumunu gerçekten kabullenip toplum içinde kızarmaya başlasa da bu özelliğini şefkatle kucaklayıp benimsediği noktada gerçek iyileşme başlıyor. Zihnimizdeki kendimizle ilgili hatalı çıkarımlar sadece bizim çıkarımlarımızdır ve diğer insanlarla bir ilgisi yoktur. Diğer insanlara gösterdiğimiz tölerans ve şefkati psikolojik anlamda kendimize de gösterebilmemiz temennilerimle….
